“Er was een drang naar vrijheid – om echt bewust te kunnen leven.”

Fulltime Avonturier

Tamar Valkenier

Een droombaan, een fijn huis en een mooi sociaal leven – Tamar Valkenier had het allemaal. En toch besloot zij zes jaar geleden alles achter zich te laten om het avontuur aan te gaan. Tamar vertrok op een stormachtige dag op haar fiets om Europa te verkennen – zonder plan. Ondanks haar bewondering voor de Balkan lonkte er meer. Al snel volgde Australië, Nieuw-Zeeland, Mongolië en Kenya. In Mongolië werd Tamar vergezeld door drie nieuwe vrienden – een paard, een kameel en een hond. Tamar zette haar verhaal op papier met als resultaat haar eerste boek:
Fulltime Avonturier. In een leuk gesprek, in gezelschap van haar Nederlandse kameel Einstein, vertelt Tamar ons meer over haar avontuur.

Wat maakte dat jij zes jaar geleden het avontuur aan wilde gaan?

Dat was een vraag die iedereen zichzelf op een gegeven moment wel afvraagt: is dit het nou? We bewandelen allemaal hetzelfde pad – we moeten studeren, aan onze toekomst denken, een pensioen opbouwen, en carrière maken. Dat heb ik gedaan, ik heb hard gestudeerd om vervolgens mijn droombaan bij de politie te krijgen. Dat was echt geweldig – ik mocht aan moord- en zedenzaken werken en bij de FBI studeren. Ondanks dat ik het ongelofelijk gaaf vond, bleef de gedachte dat ik dit voor de rest van mijn leven zou moeten doen in mijn hoofd zitten. Dat ik dit tot mijn 67e moest blijven doen en zou weten in welke loonschaal ik ieder jaar zou zitten benauwde mij enorm.

Toen brak ik mijn voet bij een parachute sprong en moest ik letterlijk een aantal weken stilzitten. Dat zorgde ervoor dat ik ook echt even stil ging staan bij het leven – wat wilde ik nou eigenlijk? Ik ben gaan kijken wat de wereld nog meer te bieden had. Ik las boeken over mensen die een jaar weg waren geweest en dat sprak me erg aan, ik was zelf nooit langer dan vijf weken van huis geweest. Op werk kon ik 6 maanden vrij krijgen, maar dat was te kort voor mij. Dus ik besloot alles op te zeggen en zonder plan Europa te verkennen op mijn fiets. Het maakte me niet echt uit waar ik heen ging – ik wilde eerst gewoon eens los komen van alles. Van alle verwachtingen, van de maatschappelijke druk om te presteren, om iets op te bouwen. Een drang naar vrijheid – om echt bewust te kunnen leven.

Je bent uiteindelijk via de Balkan in Australië, Indonesië en Mongolië terecht gekomen. Waarom deze landen?

Ik was enorm verrast door hoe mooi ik de Balkan vond – ik denk dat ik alle straten van Kroatië wel 3 keer heb gezien – geweldig!  Landen waar ik niets van wist en uiteindelijk een half jaar heb doorgebracht. Verder had ik geen plan, ik liet alles af hangen van de dag zelf. Soms ging ik kanten op waar de zon scheen, soms op advies van een local. Het maakte me niet zo veel uit waar ik heen ging, ik wilde gewoon meer tijd in de natuur doorbrengen. Door geen plan te hebben ben ik overal de boeiendste mensen tegengekomen. Ondanks dat er misschien niet altijd een klik is met iedereen ben ik ervan overtuigd dat je altijd iets kan leren – over die persoon maar ook over jezelf. Heel waardevol.

Uiteindelijk ben ik 5 maanden door Mongolië gaan reizen, in het Altai gebergte. Ik wilde weten hoe het zou zijn om als nomaden te reizen en daar vond ik een fiets niet goed bij passen. Daarom wilde ik twee paarden en een hond mee nemen. Ik wist echter niets van paarden! Maar, zoals ook één van de wijze lessen uit mijn boek, alles kan je leren. Dus ik heb paardrijlessen genomen en ik vond mezelf daarna goed genoeg. Het oorspronkelijke idee was om met twee paarden op pad te gaan, maar blijkbaar was dat niet wat de nomaden deden. Dus één van die paarden werd een kameel om alles te dragen. Na een week kreeg ik er vertrouwen in en uiteindelijk zijn we vijf maanden samen op pad geweest. Om te reizen met je eigen dieren is geweldig, maar je blijft jezelf afvragen of het niet verstandiger is om ze vrij te laten. Het zijn ethische vraagstukken – doe ik hier goed aan of niet? Alleen al dat proces is heel waardevol.

Je was opzoek naar ‘ultieme vrijheid’. Heb je dat gevonden?

Het blijft een on going zoektocht – ik denk niet dat je ooit een duidelijk antwoord vindt. Dat vind ik ook mooi aan het leven, hoe meer ik ervaar, andere perspectieven zie, nieuwe culturen leer kennen – hoe meer ik me realiseer dat ik steeds minder een mening heb over van alles. Je begint vrij te raken van overal maar wat van vinden. Ik ben steeds minder vóór of tegen dingen – ik probeer gewoon te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Daarom reis ik zoals ik reis – om echt in hun huid te kruipen, om te begrijpen wat hen drijft.

Uiteindelijk moet je overal balans in zien te vinden – bijvoorbeeld tussen vrijheid en verbondenheid, tussen gast zijn en gastvrouw kunnen spelen, tussen arm en rijk. Het is telkens aanpassen aan een nieuwe situatie. Ik ben zelf vrij om te gaan en staan waar ik wil. Ik heb geen hypotheek, geen kinderen, geen baan. De vrijheid om het roer om te gooien is er. Ik heb veel skills geleerd afgelopen jaren, ook dat geeft vrijheid. Weten dat ik ongebonden ben. Vrijheid kan voor iedereen iets anders betekenen, maar het gaat om de zoektocht. Bewust keuzes maken en weten wat de consequenties zijn.

Wat hoop je dat jouw verhaal mensen zal brengen?

Ik hoop dat het ideeën geeft van wat er allemaal nog meer kan in het leven. Wat als je de teugels eens laat vieren? Wat wilde je eigenlijk altijd doen? En waarom doe je dat niet? Een verhaal dat hopelijk inspireert om je eigen pad te creëren. Het heeft mij zoveel levensplezier gebracht. En lef – ik kan veel beter met mijn angsten omgaan. Ik durf alles te proberen – lukt het niet, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Mongolië was voor mij zo’n hoogtepunt – alles wat daarna kwam en nog steeds komt, voelt als mooi meegenomen. Je wordt niet alleen fysiek sterk maar ook mentaal. Je leert op jezelf en het leven vertrouwen, dat het uiteindelijk altijd weer goed komt. Ik vertrok mega neurotisch, met angststoornissen – dat lees je ook terug in mijn boek. Deze zijn echter (bijna) helemaal verdwenen, oa door gewoon je hart te volgen, geen verplichtingen te hebben. Opstaan wanneer je wilt, eten wanneer je honger hebt en niet omdat het lunchpauze is. Het creëert heel veel ruimte om eens iets te proberen, om een ander pad in te slaan.

Het is overigens ook een leuk boek voor mensen die niet van reizen houden. Het is een zoektocht naar het leven. Wat is die zin van het leven, wat is nou echt belangrijk? Wat wil je nog meer leren? Het gaat meer om de innerlijke reis – daar draagt mijn verhaal hopelijk aan bij.

www.tamarvalkenier.com

Shared by Your Souldier
Pics – Tamar Valkenier
April 2021